Je ziet je kind binnenkomen. Ze pakt wat te drinken, eet een koekje, en er kan nog net een ‘prima’ af op de vraag hoe haar dag was. Je voelt dat er iets niet klopt, maar doorvragen levert niets op. Intussen is ze verdwenen naar haar kamer.
Wat doe je? Er achteraan? Haar even laten? Je besluit haar te volgen: ‘Gaat het wel?’ Die vraag had je beter niet kunnen stellen. De bom barst. Je dochter schreeuwt dat je weg moet gaan. De boosheid slaat al snel om in verdriet:
- “Iedereen kan alles beter dan ik”
- “Het maakt niet uit hoe hard ik werk, ik haal toch lage cijfers”
- “Ik doe zo mijn best, en dan is mijn vriendin weer boos op me”
- “Ik ben het zat, ik wil dat iedereen mij met rust laat”
- ‘Het is allemaal zo veel”
En jij, lieve moeder maakt je zorgen. Je zou zo graag weten hoe je haar moet helpen. Je bent bang dat je iets fout doet. Je hebt geen idee hoe je het beste op haar emotionele buien kunt reageren. En je wil maar een ding: dat ze weer gaat stralen!
Want, hoe moet dat anders straks als ze opgroeit? Haar wereld zal steeds groter en groter worden. Ze gaat nog veel dingen meemaken. Wat als ze dat moeilijk kan handelen en ze alleen maar onzekerder wordt en steeds verder in haar schulp kruipt? En waar doe je nu goed aan? Laat je haar met ‘rust’, of pak je het aan?
Hoe fijn zou het zijn als je dochter rustig over haar emoties kan praten. Als ze woorden weet te geven aan haar emoties. Als jij rustig met je kind kan praten over wat er allemaal speelt. Dat je een gelukkig kind ziet dat straalt. Stel je voor dat je dochter inziet dat ze goed is zoals ze is. Dat ze de lat lager legt voor zichzelf. Meer ontspanning dan spanning ervaart. Zou dat niet mooi zijn?
Dit is mogelijk. Dus vind je het tijd dat je kind de lat voor zichzelf lager gaat leggen en zij gaat inzien hoe mooi zij is? Neem dan contact met mij op voor een gratis kennismaking.